قصه ی نام
شاید آن روزی که پدر و مادر قرآن به دست گرفتند که اسم پسرشان را از میان سوره های قرآن انتخاب کنند (بنا به روایتی!)، فکر نمی کردند که تشابه در تلفظ این اسم بعدها برای فرزندشان دردسرساز شود. البته از جهتی مایه مسرت است که سوره آل عِمران آمد و کار به اسامی دیگری نکشید.عِمران یک نام عبری است که می گفتند نام پدر حضرت موسی و حضرت مریم است. اما معنی آن را نمی دانستند. صرفا می دانستند که یک سوره قرآن است. بعدها که داشتم به دنبال معنی اش می گشتم در منبعی غیرموثق به کلمه سعادت و خوشبختی رسیدم. راستش از این که اسمم چنین معنی داشته باشد خوشم آمد و دیگر پی جوی راست و دروغش نشدم. زمان گذشت و آشنا شدم با کلمه ی عُمران که برعکس عِمران خیلی پر کاربرد بود. از بد روزگار عُمران اسم رشته ی پرطرفدار مهندسی بود و بعید به نظر می رسید کسی این کلمه را نشنیده باشد. بنابراین وقتی دیگران برای اولین بار اسمم را می دیدند عُمران تلفظ می کردند و هر بار مجبور به تصحیح بودم. حالا بماند که در حضور و غیاب های مدرسه و دانشگاه همه ی معلم ها و اساتید ، عُمران صدایم می کردند. این مشکل تلفظ زمانی دوچندان شد که من کم کم متوجه شدم حرف "ر" را "ل" تلفظ می کنم. حال تصور کنید کسی که اسم عِمران را نشنیده ، در قبال شنیدن عِملان چه عکس العملی نشان می دهد. طبیعتا می پرسید : چی؟ و من هم می گفتم "مثل عُملان نوشته می شود." و او می فهمید عُمرانی هستم که عِمران خوانده می شوم. بعدها که در دانشگاه رشته معماری می خواندم این سوال دیگران مرا کفری می کرد که "تو که اسمت عِمرانه چرا رشته ی عُمران نرفتی؟" و سرمست از سوال خلاقانه ی خود صحنه را ترک می کرد. با همه این اوصاف این اسم را زیاد در اطراف خود نمی بینم و این کمیابی کامیابم می کند. مثلا دوستانم شاید ده ها رفیق به اسم علی و محمد داشته باشند اما یک رفیق به اسم عِمران می شناسند. نکته جالب هم این است که خود من تا به حال به صورت حضوری با هیچ عِمرانی برخورد نکرده ام. اگرزمانی دوستی به اسم عِمران داشته باشم شاید به توافق برسیم که برای جلوگیری از اشتباه، یکی از ما را عُمران صدا کنند.
